Paw - ptak próżny od dzieciństwa

Pawie są dość odpornymi ptakami, łatwo się oswajają. Także w naturze pawie żyją w lasach galeriowych, zaroślach i dżunglach Indii. Każda rodzina pawi: kilka samców i dwa razy więcej samic, ma swoje terytorium. Właściwie nie wypuszczają się dalej. Mimo że potrafią latać, używają tej zdolności bardzo niechętnie i na krótkie dystanse, bo szybko się męczą (po 100-200 metrach). Trzeba jednak przyznać, że samiec w locie wygląda naprawdę imponująco - złożony ogon ciągnie się za nim jak tren.

Pawie cały dzień spędzają na ziemi, szukając pokarmu, tokując. Na wieczór podfruwają na szczyty drzew. Tam jest bezpiecznie, więc tam zasypiają. Samce, jak wszystkim wiadomo, noszą przepiękne pióra na ogonie. Za to głos mają nieprzyjemny - niby trąbiący, ale dość chropowaty, bardzo donośny. Wszędzie twierdzi się, że krzyczą na deszcz. To akurat nieprawda - tak po prostu brzmi pawi okrzyk terytorialny. Wydają go najczęściej rano i wieczorem. Oznacza to tyle, co kukuryku u koguta. Siedzą na wysokiej gałęzi i stamtąd obwieszczają: To jest moje królestwo! Proszę mi tu nie włazić!

Samice są szare, nudne i kurowato-domowe. Ale ich rola jest całkiem inna niż samców, które mają tak zaszpanować przed panienką, by przekazać swoje geny. Samce, które mają najpiękniejsze ogony, mają największe szanse na przedłużenie gatunku. W czasie toków potrafią swoje pióra postawić całkowicie pionowo. Noszą je jak tarczę. Rolą szarej kury jest jak najlepiej wybrać. W jaki sposób udaje jej się to zrobić, to już jej tajemnica.

Paw jest ptakiem roślinożernym, jak większość kuraków. Żywi się nasionami, owocami i wszystkim zielonym, co może zdobyć. Czasami, szczególnie we wczesnej młodości, zjada owady, bo to jest źródło ważnego podczas wzrostu białka.

W naturze paw żyje tylko na terenie Indii, kiedyś też w Pakistanie. Jest chętnie hodowany na całym świecie. W niektórych krajach nawet zdziczały. Dzikie populacje tych ptaków można spotkać w Australii, Nowej Zelandii, na Hawajach, w Ameryce Południowej. Kiedyś były nawet na Węgrzech, ale powódź je wykończyła.

Pawie świetnie znoszą nasz polski klimat. Nie wymagają ogrzewanych pomieszczeń, nawet w czasie zimy. Mają królewski wygląd, ale potrafią żyć jak żołnierz w spartańskich warunkach. Rozmnażają się łatwo, samice są dobrymi matkami. Wysiadują jaja i opiekują się potomstwem. Ojciec specjalnie młodymi się nie zajmuje.

Małe pawie już w wieku kilku dni zaczynają pokazy i pseudowalki między sobą. Stroszą piórka i starają się zaprezentować od jak najlepszej strony. Można więc powiedzieć, że pawie próżność mają w sobie od dzieciństwa. Dorosłe samce też walczą, pokazując rywalowi wszystkie swoje wdzięki. Ten, który uzna, że wygląda gorzej, ustępuje pola i składa ogon. Młode samce prawdziwy tren zyskują dopiero w trzecim roku życia. Później rozwija się jeszcze przez trzy lata, a potem słabnie. Pawie są długowieczne. Mogą żyć ponad 20 lat.