Oborniki Śląskie: Zielone płuca Wrocławia

Pierwsza pisemna wzmianka pochodzi z roku 1305. Mowa w niej o nałożeniu na wieś Obora dziesięciny dla biskupa wrocławskiego. Na początku XIV w. spod władzy biskupiej przeszła w skład włości księcia oleśnickiego Konrada I.

W kronikach historii miasta zachowała się następująca informacja: Oborniki leżą między Kłopotnikami a Komornikami. Kto się tam chce wyżywić musi szukać grzybów i jagód. A kto nie potrafi je zbierać, musi miotły wiązać. Żartobliwy cytat mówi o tym, jak to dawno, dawno temu za górami za lasami, w osadzie położonej w niecce, ludzie byli bardzo biedni. Zajmowali się głównie, oprócz hodowli bydła (skąd m.in. nazwa miejscowości), rzemiosłem oraz sezonowym zbieractwem runa leśnego.

Miejscowość nosiła kolejno następujące nazwy: Obora, Obornik, Obirnig, Obernig, Obernigk, Oborniki, Oborniki Śląskie. Na przestrzeni lat należała kolejno do rodzin: Kośligów, Ratzbergów, Schnellensteinnów, Kotulinskich, Festenberg-Pakischów, Pentzigów, Stampenów, Hockenów, Diebitschów, Bocków, Folgersbergów, Koschembahrów i Schaubertów. W większości były to rody o dziedzicznym szlachectwie.

Herb Obornik zmieniał się tak jak jego właściciele. Najbardziej znany jest ten z rodziny Schaubertów, wielce zasłużonej dla rozwoju Obornik Śląskich. Jednak godło to nie utrzymało się do dziś, ponieważ nie nawiązywało ani do lokalnych dziejów, ani do specyficznych cech środowiska naturalnego.

Gdy na terenie miasta odkryto źródła wody mineralnej, panujący wówczas Karol Wolfgang Schaubert w 1835 roku rozpoczął budowę nowoczesnego uzdrowiska w północno-zachodniej części wsi. Korzystne położenie miejscowości (m.in. las Sittenwald, malowniczy krajobraz i łagodny klimat) było do tego idealnym miejscem. Odtąd Oborniki stały się miejscem wypoczynku i wypadów do wód. Często do tej pory nazywane są zielonymi płucami Wrocławia.

Nazwa leśnej osady Obora, wywołująca jednoznaczne skojarzenia z miejscem hodowli zwierząt, jest interpretowana przez polskich językoznawców kulturowo. Historycy niemieccy natomiast, mimo że nie zaprzeczają słowiańskiemu źródłosłowu nazwy miejscowości, wywodzą ją wszakże od boru, przy czym ujmują ją jako "o bor", co - w ich rozumieniu - miało oznaczać osadę przy lesie. Jeszcze inni tłumaczyli nazwę miejscowości poprzez zbitkę pojęciową słów "o bor" i "nicka", rozumiejąc pod nią osadę położoną w niecce.

W 2005 r. Oborniki Śląskie obchodziły 60-lecie nadania praw miejskich i 700-lecie powstania miejscowości.

Na królewskim szlaku
August II Mocny (1670-1733), od 1697 r. król Polski, najchętniej bywał w pobliskim Wilczynie.
Miał tam swoją pięknie położoną rezydencję, otoczoną parkiem, kwietnikami i rzeźbami o motywach mitologicznych, zaprojektowaną przez mistrzów z Saksonii. Podczas wielokrotnych podróży z Saksonii do Polski król zatrzymywał się właśnie w owej rezydencji. Do naszych czasów po posiadłości zachował się tylko jeden budynek gospodarczy.

Poeta romantyczny
Również Karol von Holtei, urodzony w 1798 roku we Wrocławiu poeta, pisarz i aktor - był związany z Obornikami Śląskimi. Zaczął studiować prawo na Uniwerytecie Wrocławskim, ale poświęcił się teatrowi. W swych wierszach pisał o mieście, które pokochał i w którym zamieszkał. Jego imieniem nazwano Liceum Ogólnokształcące w Obornikach Śląskich. Na niewielkim wzgórzu znajduje się poświęcony mu pomnik.

Nowi przybysze
Pod koniec 1945 roku do Obornik przybyła ludność z dawnych kresów wschodnich Polski - głównie z Husiatyna i Podhajec. Husiatynianie byli szczególną grupą osadników: większość ich nadal łączyła w nowym miejscu zamieszkania więź rodzinno-krewniaczo-sąsiedzka.

Na wędrówki
Okolice Obornik uwielbiają turyści. Wokół miasta są malownicze, dobrze oznakowane trasy po Kocich Górach. Wielu wrocławian chętnie tam spaceruje.

Zobacz także:

NAJWIĘKSZE ATRAKCJE DOLNEGO ŚLĄSKA
PRZEWODNIK PO WROCŁAWIU
DOLNOŚLĄSKIE ZAMKI I PAŁACE