Barbara Labuda - szefowała Wszechnicy Związkowej

W Sejmie pracowała w komisjach: kultury i środków przekazu, spraw zagranicznych oraz w komisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy o ochronie prawnej dziecka poczętego.

Głośno deklarowała się jako zwolenniczka prawa kobiet do przerywania ciąży. Kiedy zaczęła się dyskusja na ten temat, podeszła do sprawy naukowo. We wrocławskich Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego rozprowadziła ankietę wśród pracujących tam kobiet - 90 proc. zatrudnionych opowiedziało się za aborcją bez ograniczeń. Zwolennicy zakazu przerywania ciąży zaprzęgli wówczas do pracy Sejmowe Biuro Ekspertyz. Z badań przeprowadzonych przez Biuro wynikało, że 89 proc. respondentów jest za zakazem aborcji.

Barbara Labuda nie składa broni i zakłada Parlamentarną Grupę Kobiet, która zrzesza posłanki z różnych partii, przede wszystkim SLD. Zwraca się do Rzecznika Praw Obywatelskich o zaskarżenie wprowadzenia religii do szkół. Ówczesny prymas Józef Glemp nazywa ją czarnym charakterem, a kolega partyjny z Unii Wolności Jan Rokita oznajmia: Labuda musi odejść.

I odchodzi. Pod pretekstem niepłacenia składek sąd koleżeński usuwa ją z Unii Wolności. Po latach mówi dziennikarzom: Do dziś nie mogę zapomnieć im tego kretyńskiego pretekstu. Unia była najlepszą grupą polityczną, ale nie umieli rozstać się ze mną z klasą.

W 1995 roku Labuda dokonuje wolty politycznej - w wyborach prezydenckich wiąże się z Aleksandrem Kwaśniewskim. Jest ministrem w jego kancelarii, a w 2005 roku zostaje ambasadorem w Luksemburgu. Odwołano ją z tego stanowiska z dniem 31 lipca 2010 roku.

Barbara Labuda urodziła się w 1946 roku w Żmigrodzie. Studiowała filologię romańską (studia ukończyła w 1970 roku). Przez trzy lata mieszkała w Paryżu (jej były mąż był w tym czasie lektorem języka polskiego na uniwersytecie Paris III - Sorbonne Nouvelle). Obroniła doktorat z literatury francuskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. Z problemami. Podchodziła do obrony trzy razy - bo esbecy aresztowali albo ją, albo promotora.

Po powrocie do Wrocławia współpracowała z Komitetem Obrony Robotników. W 1980 roku wstąpiła do Solidarności, była doradcą Zarządu Regionu, prowadziła Wszech-nicę Związkową. Po ogłoszeniu stanu wojennego brała udział w strajku w zajezdni przy ul. Grabiszyńskiej i w Pafawagu. Po pacyfikacji strajku ukrywała się. Od 1982 roku była członkiem RKS Dolny Śląsk - odpowiadała za kontakty międzyregionalne. Aresztowana, skazana na karę 1,5 roku więzienia.