Znamy uzasadnienie sądu w sprawie Oleśnica kontra Tiwwal

Sąd drugiej instancji nie zgodził się z wyrokiem sądu pierwszej instancji, który nakazał miastu wypłatę Tiwwalowi 24 mln zł z odsetkami (razem ok. 36 mln zł). Spór od pięciu lat toczył się o wymiennik ciepła do topielnika lodu (urządzenie wykorzystane przy budowie lodowiska). Początkowo projekt nie uwzględniał obecności urządzenia, które ostatecznie zostało zamontowane. Inwestor nie dostarczył wykonawcy dokumentacji zmieniającej projekt. I właśnie o to syndyk spółki Tiwwal pozwał miasto, żądając ogromnych pieniędzy.

Sierpniowa decyzja

Przypomnijmy, że sąd pierwszej instancji przyznał rację powodowi i nakazał wypłacenie kary umownej wraz z odsetkami. Władze miasta twierdziły, że nie miały obowiązku dostarczenia dokumentów, dlatego wniosły apelację. Co ważne, miasto w innym procesie domaga się 8 milionów odszkodowania za opóźnienie w oddaniu obiektu. - Spuścizna po spółce cały czas daje się nam we znaki. Kompleks funkcjonuje, przyjmuje klientów, a miasto wciąż płaci nie swoje rachunki - komentowały władze Oleśnicy po wyroku w sądzie apelacyjnym. Wtedy sąd nakazał powodowi zwrot kosztów procesu w wysokości ponad 7 tys. zł oraz opłacenie kosztów postępowania apelacyjnego - 125 tys. zł. Syndyk po zapoznaniu się z pisemnym uzasadnieniem wyroku, miał podjąć decyzję, co dalej. Dzisiaj wiemy już, że wyrok został zaakceptowany, a firma kończy sądową batalię.

Znamy też treść uzasadnienia sądu II instancji.

Uzasadnienie sądu

- Apelacja była zasadna, skutkując koniecznością zmiany zaskarżonego wyroku, aczkolwiek nie wszystkie jej zarzuty były uzasadnione - czytamy we wstępie do uzasadnieniu wyroku. - W pierwszej kolejności wskazać należy, że ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego w dużej mierze były prawidłowe. Dotyczyły one - zdaniem sądu apelacyjnego - m.in. treści umowy o roboty budowlane łączącej strony, aneksów do tejże umowy, umowy na roboty dodatkowe z dnia 16 listopada 2011 r. i poprzedzających ją spotkań. Sąd apelacyjny nie podzielił natomiast tych ustaleń sądu okręgowego, które dotyczą braku jakichkolwiek negocjacji dotyczących aneksu nr 3 pomiędzy stronami oraz ustaleń opartych na opinii biegłego Rajmunda T. - Sąd Apelacyjny dokonał więc częściowo własnych ustaleń w oparciu o materiał dowodowy zebrany przed Sądem Okręgowym, także w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia wobec podniesionego w apelacji zarzutu co do istnienia legitymacji czynnej koniecznej wszystkich członków konsorcjum to ciąg dalszy uzasadnienia.

Dalej Sąd Apelacyjny uznał, że zeznania składane przez naczelnika Leszka Golińskiego i burmistrza Jana Bronsia były wiarygodne. I wynika z nich, że do podpisania aneksu zmierzały obie strony, były one poprzedzone rozmowami co do jego treści, które skutkowały między innymi przesunięciem terminu wykonania jednego z etapów prac, który wcześniej nie był planowany.

Sąd zgodził się też z wnoszącym apelację miastem, że obaj biegli w swoich opiniach poza odpowiedziami na pytania wymagające wiedzy specjalnej dokonywali także swoistej oceny prawnej, do czego nie byli uprawnieni. - Takie zachowanie biegłego nie musi automatycznie dyskwalifikować opinii, sąd jednak nie powinien czynić ustaleń w oparciu o tę część opinii, która zawiera niedopuszczalne elementy - uznał sąd apelacyjny. - Tymczasem Sąd Okręgowy z tego m.in. powodu uznał za nieprzydatną dla rozstrzygnięcia opinię biegłego Wojciecha M., natomiast poczynił szereg ustaleń w oparciu o takie wnioski biegłego Rajmunda T.które wykraczały