Wrocław miastem dla niepełnosprawnych?

Zobacz też: Wózek inwalidzki sterowany oddechem - wrocławski wynalazek

Po raz drugi w życiu usiadłem na wózku. Za pierwszym razem w ramach spektaklu teatralnego, jeszcze w liceum. Teraz dzięki uprzejmości producenta sprzętu rehabilitacyjnego - wpakowałem się na wózek z zamiarem sprawdzenia, czy Wrocław jest miastem bez barier.

Największy wróg - kostka brukowa

Kostka brukowa, krawężnik, próg. Są na każdym kroku, albo raczej każdym ruchu wózka dla osób niepełnosprawnych. Wywołują nerwowość i szybsze bicie serca. Podróżując na wózku trzeba przez cały czas trzymać rękę na pulsie. Zagrożenie nadchodzi z każdej strony.

Wyruszyłem z placu Solnego z zamiarem pokonania jak najtrudniejszej trasy w okolicach rynku. Dlatego od razu skierowałem się na Jarmark Bożonarodzeniowy. Kostka brukowa, budki i wielu turystów to wystarczające przeszkody dla nowicjusza. Niemniej problemy zaczęły się zanim tam dotarłem. Wystarczył 10-centymetrowy krawężnik, który jednak pokonałem dzięki radzie mojego przewodnika z Aksonu - Gdy podjeżdża pan pod krawężnik, to proszę odchylić się lekko do tyłu - słyszę.

W końcu docieram na jarmark. Ludzie patrzą na mnie z góry, ale odsuwają się robiąc mi miejsce. Zdarza się, że na mój widok w jednej chwili przestają rozmawiać patrząc z politowaniem. Nie zwracam na to uwagi mając przed sobą większą bolączkę - dziurę w bruku. Siedzę próbując manewrować wózkiem i po kilkudziesięciu sekundach udało mi się wykonać milowy krok (a raczej ruch) i wyjechać z kilkucentymetrowej dziury wprost... pod próg osłaniający kable na Jarmarku. Próbuję trzy razy przekroczyć ten miejski Mount Everest, ale nie daję rady.

Zrezygnowany podjeżdżam pod budkę z grzańcem. Wybieram stolik, ale oczy mam na poziomie blatu. Wypicie ciepłego napitku również nie jest mi dane.

Instytucje publiczne tylko dla pełnosprawnych

Instytut Historyczny, Filologii Polskiej oraz Filologii Romańskiej. Trzy ważne instytuty dla Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie uczą się tysiące studentów. W instytucjach publicznych niepełnosprawni powinni mieć z górki, ale jak łatwo się domyślić - nie mają.

Przed Instytutem Historycznym wita mnie potężny próg, którego bez pomocy nie jestem w stanie pokonać. Tak samo jak ciężkich dębowych drzwi będących bramą do świata historii. Rezygnuję, ale może to i dobrze, bo jeszcze dotarłbym do historycznych planów zakładających budowę podjazdu dla wózków inwalidzkich.
W takim wypadku kieruję się w stronę romanistyki. Niestety nauka języków śródziemnomorskich też nie jest mi przeznaczona. By nie oberwało się tylko UWr muszę przyznać, że w Dolnośląskiej Bibliotece Publicznej wcale nie jest lepiej.

Samochód zostaw w garażu

Jeśli nie mogę sam wjechać do budynku, to może zaparkuję w pobliżu samochód? Tak, ale na ul. Wita Stwosza, gdzie są tylko cztery miejsca parkingowe. Plac Biskupa Nankiera nie oferuje takiego luksusu. Pozostaje podróż tramwajem na przystanek przy Hali Targowej.

Po takiej dawce emocji warto uzbroić się w witaminy dodające wigoru. Mój wybór: apteka "Pod Podwójnym Złotym Orłem" w Rynku. Niestety, wysoki próg uniemożliwia mi wjazd do środka.

Po kilkudziesięciu minutach jazdy odczuwam zmęczenie i chłód. Udaję się do sklepu obuwniczego, znajdującego się przy ul. Wita Stwosza. Ekspedientka otwiera mi drzwi i pyta czy pomóc. Grzecznie odmawiam i wjeżdżam do środka - jedynego z kilku wybranych przeze mnie obiektów posiadających podjazd.

Co dalej?

Życie w mieście dla osób niepełnosprawnych nie należy do łatwych. Z każdym rokiem udogodnień przybywa, ale wciąż jest ich za mało - zwłaszcza w placówkach oświatowych. Wrocław mieni się miastem spotkań. Ja dodałbym, że pełnym barier dla niepełnosprawnych. 

Zobacz galerię zdjęć