Lepiej niż w Alpach

Góra Śnieżka to mekka nie tylko dolnośląskich piechurów

Pierwszym, któremu się to udało, był czeski mieszczanin z Benatek nad Jizerou.
Góra podobała się dawnym Europejczykom. Przegoniła nawet Alpy pod względem popularności. Alpy były dzikie i trudno dostępne, a na Śnieżkę wchodziło się łatwo, kończąc podróż co najwyżej z zadyszką.
Z tego powodu wspięli się na nią Johann W. Goethe, John Quincy Adams – przyszły prezydent Stanów Zjednoczonych czy Karel Capek.
Na szczyt prowadzą dwie trasy. Trudniejsza to szlak czerwony, prowadzący wzdłuż barierek i łańcuchów. Stąd najlepiej podziwiać kotły polodowcowe Łomniczki i Obri Dul, Równię i Kotlinę Jeleniogórską.
Alternatywą jest tzw. droga jubileuszowa, która w części pokrywa się ze szlakiem niebieskim. Jest wybrukowana granitem ze Strzegomia, a powstała dzięki członkom Reisengebirge Verein, czyli Towarzystwa Karkonoskiego. Zimą, ze względu na lawiny i zaspy, nie ma tam wstępu.
Niewiele brakowało, żeby powstała w tym miejscu kolej zębata prowadząca na sam szczyt. Aby nie zepsuć przyrody i nie przysłonić ładnych widoków, jej budowy zabroniono.
Wątpliwości nie mieli jednak Czesi. Od ich strony prawie na sam szczyt można było najpierw dotrzeć kolejką krzesełkową. Potem zamieniono ją na kamienne schody. Tak je skonstruowano, że lepiej nadają się do schodzenia niż wchodzenia.
Najdłuższa trasa na szczyt Śnieżki wynosi nieco ponad 10 kilometrów i można ją przejść w mniej więcej cztery godziny.
O tym, że atrakcji w tej okolicy jest mnóstwo świadczą kwietniowe mistrzostwa narciarsko – snowboardowe. Na tym jednak nie koniec. W czerwcu w okolicach schroniska Samotnia organizowana jest Noc Kupały. Święto wody, ognia, słońca i księżyca wypada w najkrótszą noc w roku. Są wtedy pokazy walk rycerskich, jarmark, krzesanie ognia, biesiada w starodawna biesiada a potem szukanie kwiatu paproci.