Jaki na co dzień jest Woody Allen?

A główny bohater "Co nas kręci, co nas podnieca" to jak zwykle nieco neurotyczny nowojorski ekscentryk. Dokładnie tak jak on sam.

Woody Allen od dzieciństwa uwielbiał się wyróżniać, a z rozmaitych dziwactw uczynił swój znak rozpoznawczy. Sam przyznaje się m.in. do arachnofobii (lęku przed pająkami). Panicznie boi się też... hotelowych łazienek. A postaci w jego filmach regularnie uczęszczają do psychoterapeutów. Jeden z dziennikarzy pisał o nim, że lubi sprawiać wrażenie otwartego, choć jest skryty i "wewnętrznie skręcony jak korkociąg". Spora w tym zasługa specyficznego dzieciństwa, które po latach genialnie zacytował w "Annie Hall" - jednym ze swoich największych artystycznych sukcesów. W filmie pokazał swoją żydowską rodzinę z Brooklynu - pełną zwariowanych, niekonwencjonalnych, choć ciepłych ludzi.

Kariera Allana Stewarta Konigsberga, bo tak brzmi prawdziwe nazwisko Allena, zaczęła się od wymyślania dowcipów dla lokalnej prasy za 200 dolarów tygodniowo. Gazetę zamienił potem na telewizję, a tę wkrótce na film. W 1965 roku, jako trzydziestolatek, zaczął pracę w przemyśle filmowym, pisząc scenariusz do filmu "Co nowego, kotku?" Clive'a Donnera. Przełomem okazał się jednak o cztery lata późniejszy jego własny obraz "Łap forsę i w nogi" z autorskim scenariuszem (i główną rolą zagraną przez niego). Publiczność nie była jeszcze gotowa na gagi Allena, ale lata siedemdziesiąte stały się najlepszym okresem w karierze Amerykanina. Prasa pisała o Woodym "ważący niecałe pięćdziesiąt kilogramów słabeusz o umyśle supermana", a w 1978 roku dostał Oscara za reżyserię "Annie Hall". Na gali w ogóle się nie zjawił, wolał grać na klarnecie w jednym z jazzowych klubów. To jego wielka pasja, choć trzeba przyznać uczciwie, że robienie filmów wychodzi mu znacznie lepiej.

Allen podobno zawsze chciał nakręcić prawdziwe arcydzieło na miarę Kurosawy i Bergmana. Wychodziły mu jednak komedie, mocno podlane intelektualnym sosem. W wielu produkcjach grał siebie - nowojorskiego neurotyka, który walczy z hipochondrią i przełamuje stereotypy. Nawet wyznanie miłosne dla Diane Keaton w "Annie Hall" brzmi jak lekka drwina. Woody przekręca tradycyjne "I love you" i akcentuje "I loooove you", manifestując po raz kolejny, że nienawidzi sztampy.

Najbardziej trwałe związki stworzył z aktorkami, które grały w jego filmach - Diane Keaton i Mią Farrow, choć z żadną z nich się nie ożenił. Mia Farrow i on mieszkali oddzielnie w dwóch apartamentach położonych po przeciwnych stronach ulicy nieopodal nowojorskiego Central Parku. Wychowywali wspólnie adoptowane dzieci i biologicznego syna Ronana. Sielanka skończyła się wraz z wieścią, że reżyser ma romans z Soon-Yi Previn, adoptowaną córką Mii Farrow i jej byłego męża, dyrygenta André Previna. Co prawda niekonwencjonalni kochankowie są do dziś szczęśliwą parą, ale Woody zapłacił za ten związek wysoką cenę. Adoptowane dzieci nie utrzymują z nim kontaktów, a syn Ronan (dziś student prawa Uniwersytetu Yale) oświadczył, że nie ma nic do powiedzenia człowiekowi, który jest jednocześnie jego ojcem i szwagrem.

Mimo kontrowersji w życiu prywatnym, w pracy Woody jest precyzyjny jak w zegarku. Od lat co roku wypuszcza na ekrany nowy film. Nie milkną przy tym, oczywiście, głosy, że stracił dawny wigor, a jego gagi już tak nie śmieszą. Ale jak na 75-latka Woody Allen wciąż jest wyjątkowo kreatywny. I lubi powtarzać: Mózg to mój drugi ulubiony organ.

"Co nas kręci..." można zobaczyć dziś przedpremierowo we wrocławskich Multikinach. Start o godz. 20.30.