Wrocławskie zoo: To one ciągną sanie św. Mikołaja

Podgatunki reniferów, nazywanych w Ameryce karibu, mogą znacznie różnić się od siebie wielkością, jak i umaszczeniem. Te zamieszkujące tereny położone bardziej na południe są większe niż ich północni kuzyni. Samice są nieco mniejsze, a ich poroże nie jest tak okazałe. Samce zrzucają poroże tuż po rui, czyli w listopadzie lub grudniu. A samice mogą zachować je aż do wiosny.

Sierść renifera jest doskonałą izolacją przed ekstremalnie niskimi temperaturami, dlatego tak dobrze czują się zimą. Kolor sierści tych zwierząt waha się od bardzo ciemnego brązu w lecie do prawie białego zimą.

W skład ich diety wchodzą: trawy, zioła, porosty, kora drzew i grzyby. Racice reniferów są duże i szerokie, dzięki temu nie zapadają się w śnieg i miękką ściółkę tundry. Przydają się też podczas pływania i zimą, gdy muszą wygrzebywać pokarm spod grubej warstwy śniegu. W tym ostatnim pomaga im również doskonały węch. Podczas chodzenia racice wytwarzają charakterystyczny dźwięk, przypominający klikanie.

Młode rodzą się zazwyczaj na przełomie maja i czerwca. Nowo narodzone cielęta są w stanie pić mleko już kilka minut po urodzeniu, a po godzinie biec za matką, która podąża za stadem. Bardzo szybko stają się samodzielne.

Stada reniferów mogą liczyć nawet dziesiątki tysięcy sztuk. Największe tworzą się latem. Te kopytne mogą pokonywać w ciągu roku nawet do 5 tys. km. Są też doskonałymi pływakami i łatwo mogą pokonać rzekę czy jezioro.

Wrocławskie stado reniferów liczy sześć sztuk. Od grudnia 2007 r., kiedy to przyjechała do nas grupa tych zwierząt z zoo w Wiedniu, urodziło się u nas już 12 młodych. Niezbyt dobrze znoszą upały i zdecydowanie lepiej czują się zimą. Jesienią i zimą wyglądają najpiękniej - mają wspaniałe poroża i sierść. Największe zainteresowanie budzą oczywiście w okresie Bożego Narodzenie, nieodłącznie kojarzone ze Świętym Mikołajem. Nasze niewielkie stadko reniferów jest już bardzo oswojone